A controversial project that currently pops up all over the Internet: that’s Orville, the Catcopter. Orville is a quadrocopter with the skin of a cat, he was conceived and built by the artist Bart Jansen, who, when his beloved cat died after a traffic accident, decided to give him a second life. In this second life Orville can do what he could never do in the first: take to the air, chasing after the birds.
For the technical side of the project, he had the support of a participant of Hack42: Ardinges. We asked him a few questions to get some more insight into the background of the project.

Pictured from left to right: Ardinges, Orville, Bart Jansen.
Photo: Cris Toala Olivares / Reuters, with kind permission, thank you!

Ardinges, you’ve worked on the project by Bart Janssen: Orville the Catcopter. What was your contribution?

I am responsible for the technology. Because I’ve been working with radiographic helicopters for a few years now (not toys, but seriously high power stuff) I was asked by Bart to participate in this project.
Without thinking twice, I said yes.

Bart built the Orvillecopter, I then got him adjusted and calibrated. But when at last the skin of Orville was fitted over the polyester body, the Orvillecopter was too heavy to be able to lift its own weight, and he could not really fly.

We then ordered new electronics in Hong Kong (based on my recommendations). These I fitted in, soldered, adjusted etc., set the gyroscopes and soon initial test flights were made, as can be seen on Youtube and other world media. Roughly speaking, this modification amounts to a doubling of power and better stabilization electronics.

Since flying with the Orvillecopter proved quite difficult, and I get along well with RC helicopters, I’m also so far the pilot of the Orvillecopter. A special experience.

How did the collaboration with the creator of the project, the artist Bart Jansen, go?

We get along well together and we’re on the same page. Not hindered by dogmas or subjective judgments. In recent weeks we’ve also been acting as a duo in the media. This, too, is a very nice experience!
So together we laugh a lot.

What was the biggest challenge that you came across durubg the project, and how did you overcome it?

The biggest challenge was to get Orville to fly well, despite his relatively high weight for a quadcopter, and his asymmetric mass.
First, good preconditions needed to be set up; after that the electronics could be ordered. Eventually I was able to retain the original engines, and simply pumped more power into them by increasing the voltage (from 12V to 16V), and by fitting heavier controls (from 17A to 30A per motor) for the engines.

The project has, besides a technical side, certainly an emotional one too.
How do you look at that? You own a cat. Have you ever found it hard?

No. Orville has led a good life, and has been killed in a collision with a, probably ugly Japanese, car. Bart had already decided after a period of mourning that Orville had to get a second life. I loved the idea, though I must admit that for my own cat I probably would not want this. I consider the Orvillecopter not to be living, dead or morbid, but as a piece of technology with a cat leather skin.
In other words: with someone else’s cat, to which I have no emotional attachment, I don’t find it troublesome.

What would you say to people who oppose to the project on emotional grounds?

Look at yourself. You wear leather shoes, are sitting on a leather couch and eat meat, without even wondering if the cow or pig in question has had a good life.

Orville has had a wonderful life, and always wanted to chase the birds and to fly, and this we have achieved. The Orvillecopter was created out of love.

Een controversieel project dat momenteel overal op het internet opduikt: dat is Orville, de Catcopter. Orville is een quadrocopter met de huid van een kat; hij is bedacht en gebouwd door de kunstenaar Bart Jansen, die toen zijn geliefde kat stierf na een aanrijding, besloot hem een tweede leven te geven. In dit tweede leven kan Orville doen wat hij in het eerste niet kon: de lucht in, achter de vogels aan.
Voor de technische kant van het project kreeg hij ondersteuning van een Hack42-deelnemer: Ardinges. We hebben hem een paar vragen gesteld om wat meer inzicht te krijgen in de achtergrond van het project.

Op de foto, van links naar rechts: Ardinges, Orville, Bart Jansen.
Foto: Cris Toala Olivares / Reuters, met toestemming, waarvoor dank

Ardinges, je hebt meegewerkt aan het project van Bart Janssen: Orville de Catcopter. Waaruit bestond jouw bijdrage?

Ik ben verantwoordelijk voor de techniek. Omdat ik al een paar jaar bezig ben met radiografische helikopters (géén kinderspeelgoed, maar serieus hoog vermogen-spul) werd ik door Bart gevraagd mee te doen aan dit project.
Zonder enige twijfel heb ik hierop ja gezegd.

Bart heeft de Orvillecopter gebouwd, ik heb hem in eerste instantie
afgesteld en ingeregeld. Echter toen op het laatst de huid van Orville over de polyester body ging werd de Orvillecopter te zwaar om zijn eigen gewicht goed te kunnen tillen, en kon hij niet echt meer vliegen.

We hebben toen in Hongkong nieuwe elektronica besteld (op mijn advies). Deze heb ik er in gemonteerd, gesoldeerd, afgeregeld, de gyroscopen etc. ingesteld en er zijn eerste proefvluchten gemaakt zoals die inmiddels al op Youtube en andere wereldmedia bekend zijn. Grofweg komt deze modificatie neer op een verdubbeling van het vermogen en betere stabilisatie-elektronica.

Omdat het vliegen met de Orvillecopter vrij lastig is, en ik goed overweg kan met RC helikopters, ben ik ook tot nog toe de piloot van de Orvillecopter. Een bijzondere ervaring.

Hoe verliep de samenwerking met de bedenker van het project, de kunstenaar Bart Jansen?

We kunnen het goed vinden samen en zitten op één lijn. Niet gehinderd door dogma’s of subjectieve oordelen. De afgelopen weken treden we dan ook als duo op in de media. Ook dit is een erg leuke evaring! We lachen samen dan ook heel wat af.

Wat was de grootste uitdaging waar je tijdens het werk tegenaan liep en hoe ben je daar overheen gekomen?

De grootste uitdaging was Orville goed aan het vliegen te krijgen, ondanks zijn relatief hoge gewicht voor een quadcopter en de asymmetrische massa.
Hiervoor moesten eerst goede randvoorwaarden opgesteld worden waarna de juiste elektronica besteld kon worden. Uiteindelijk kon ik de originele motoren behouden en er simpelweg meer vermogen in pompen door het voltage te verhogen (van 12V naar 16V), en zwaardere regelaars (van 17A naar 30A per motor) voor de motoren in te bouwen.

Het project heeft, naast een technische kant, ook zeker een emotionele.
Hoe kijk jij daar tegenaan? Je hebt zelf een kat. Heb je er ooit moeite mee gehad?

Neen. Orville heeft een mooi leven gehad en is door een aanvaring met een, hoogstwaarschijnlijk lelijke Japanse, auto om het leven gekomen. Bart had al besloten na een periode van rouw dat Orville een tweede leven moest krijgen. Ik vond het een prachtig idee al moet ik bekennen dat ik het met mijn eigen kat waarschijnlijk niet zou willen. Ik beschouw de Orvillecopter dan ook niet als levend, dood of morbide, maar als een stuk techniek met een
kattenleren huid. Ofwel: met andermans kat, waarmee ik geen emotionele binding heb, heb ik er geen moeite mee.

Wat zou je willen zeggen tegen mensen die op emotionele gronden bezwaar maken tegen het project?

Kijk naar jezelf. Je draagt leren schoenen, zit op een leren bank en eet vlees zonder je ook maar af te vragen of de koe of varken in kwestie wel een goed leven heeft gehad.

Orville heeft een prachtig leven gehad, wilde altijd al achter de vogeltjes aan vliegen, en dit hebben wij verwezenlijkt. De Orvillecopter is uit liefde gemaakt.

Hoewel wij als nerds, zoals iedereen weet, niet al te veel op hebben met het vertoeven in de Big Blue Room betekent dat niet dat de seizoenen aan ons voorbijgaan. Zo is het momenteel, heb ik me laten vertellen, lente.
En dat hebben we gemerkt. Tijdens de zeer geslaagde maak-je-eigen designtuinstoel-activiteit van afgelopen zaterdag zagen we meesjes af en aan vliegen. Al gauw bleek dat ze recht op ons gebouw afvlogen, naar een plekje dichtbij de voordeur, en daar leken te verdwijnen. Hoe zat dat?

Kennelijk hebben we een nest. En dat nest is toegankelijk via de sleuven tussen de bakstenen die samen een ventlatierooster vormen. De sleuven zijn smal, maar de meesjes zijn slim: ze kruipen er op hun buik doorheen.
Het is verbazend om te zien, je gelooft haast niet dat zo’n hele vogel daar doorheen past. Maar het past. De foto’s (hier in een bewerkte versie) bewijzen het.

 

 

Onze picturemeister heeft nog meer mooie plaatjes geschoten. Je vindt ze hier.

Samenvatting deel I:
We hebben verschillende merken Café Noir koekjes gekocht om te voorzien van het Hack42 logo met onze 2D Laser. Die van Verkade vielen tegen door oneffenheden in het glazuur. In Deel I van dit dossier hebben we een klachtenbrief geschreven.

Het vervolg:
Tijdens de metameet van 17 april hebben we de doos van Verkade opengemaakt. De reactie van Verkade was bijzonder teleurstellend. Het lijkt erop dat De Meisjes onze brief nauwelijks hebben gelezen en hun standaardreactie op klachten hebben verzonden om ons zoet te houden en de kwestie af te doen. Problemen met de kwaliteit van het glazuur en de hechting daarvan aan het biscuit lijken aan de orde van de dag. Dit verklaart mogelijk de strekking van hun brief, die nauwelijks gerelateerd is aan onze klacht c.q. bezorgdheid.

Samen met de brief ontvingen wij een doos met twee verpakkingen koekjes; de beruchte Café Noir Original en Ruitertje Oud Hollandse specerijen. De tweede laat zich overigens totaal niet laseren. Desondanks hebben beide soorten koekjes CookieMonster‘s Seal of Approval. Het verzoeningsoffer in de vorm van deze koekjes werd uiteraard op prijs gesteld, maar het ging ons voornamelijk om een leuke reactie op onze ludiek bedoelde klachtenbrief. Helaas.

Onze klachtenbrief en de reactie van Verkade daarop hebben een plekje gekregen in de lounge, aan onze Wall of Fail. Kom gerust eens langs om te kijken of vraag om een demonstratie van de manier waarop wij koekjes bruut mishandelen.

Stel je het volgende scenario voor; je bouwt een awesome 2D Laser van een oude printer, scanner, Arduino Nano (type) controller, DVD-writer lasermodule, wat random spare parts en Open Source CNC software.

Vervolgens sta je voor de moeilijke keuze; wat ga je als eerste vandaliseren voorzien van het Hack42 logo? Koekjes natuurlijk! Omdat je voor een oerhollands kwaliteitsproduct wilt gaan, koop je Verkade Café Noir Original koekjes. Omdat je niet van half werk houdt, koop je in bulk in. Je opent de verpakking en wilt direct aan de slag, MAAR…de koekjes zijn niet mooi vlak?! Sterker nog, er zit een behoorlijk verschil in de dikte van het glazuur over het gehele koekje, waardoor de laser focus problemen krijgt en de gravure mislukt. Het is er niet eentje, alle koekjes in het pak zijn op dezelfde wijze gruwelijk misvormd. Je opent een tweede verpakking, zelfde verhaal. Je wordt zenuwachtig terwijl je een derde verpakking opent; idem dito. The horror, the horror. Je wereld stort in elkaar. Wat. Ga. Je. Doen?

Je schrijft een klachtenbrief naar Verkade natuurlijk! Koekjes die je niet eens met een laser kan bewerken?! Belachelijk! Zeker wanneer je erachter komt dat de Albert Heijn huismerk Café Noir koekjes kwalitatief veel beter zijn en de laser totaal geen problemen heeft met deze koekjes. Als bewijs stuur je er een paar mee samen met de brief en natuurlijk nog wat Hack42 promotiemateriaal. Dat zal ze leren!

Op vrijdag 16 maart werd door Jos het langverwachte vervolg gegeven op zijn eerdere lezing over Lockpicking. Dit keer met assistentie van een van onze nieuwste deelnemers; Relocker en gast egeltje. Met z’n drieën verzorgden zij de 1-op-1 begeleiding tijdens het hands-on gedeelte van de workshop.

Jos heeft veel indrukwekkend demonstratiemateriaal van zichzelf en van Toool meegenomen. De slides van Deviant Ollam werden zo gecombineerd met het praktische gedeelte waar iedereen voor was gekomen: zelf sloten openmaken. Het duurde dan ook niet lang of er werd druk gepicked, geshimmed en gebumped door jong en oud, waarbij er al snel stralende gezichten waren te zien. Iedereen had de smaak goed te pakken en er zijn veel sloten opengemaakt zonder dat daar een sleutel aan te pas kwam.

Naderhand werd er nog druk gediscussieerd, waarbij de workshop in zijn geheel flink is uitgelopen. De animo naar een vervolg was groot en hier gaan we absoluut iets mee doen.

Vanavond is er een bijeenkomst in de space. Getrouw aan de nog jonge traditie wordt er ook weer voor vergadersoep gezorgd. Vanavond zal het linzensoep zijn, daarom daar nu het recept van. Kijk voor andere recepten op de wiki-pagina: Vergadersoep.

Linzensoep
Voor ongeveer 12 man. Zo’n acht liter zware soep, tien tot twaalf liter niet zo zware soep.

Ingrediënten
4 potten gekookte linzen, totaal netto 1200 gram
1 kilo uien
2 wortels
2 paprika’s
2 preien
400 gram boontjes
1/2 bol knoflook
(2 el) masala-kerrie*
(6 el) kikoman soja-saus*
(1 el) sambal*
(2 el) garam masala curry-pasta*
(el) balti curry-pasta*
(el) komijn*
selderij*
50 gram tomatenpuree
(groente)bouillon, genoeg voor gewenste hoeveelheid of dikte van soep.

*Naar smaak. Het mag heel goed gekruid zijn!

Bereiding
Snij de ui in stukjes, begin met fruiten in een koekenpan.
Snij de paprika, bak deze mee met de ui.
Snij de knoflook fijn, voeg toe aan de koekenpan.
Voeg alle kruiden, behalve de selderij, toe aan de koekenpan zodra de ui en paprika lekker gebakken zijn.
Doe nu het mengsel in de soeppan.
Voeg nu de tomatenpuree en de kleingesneden wortel, prei en boontjes toe. Bedek in voldoende bouillon. Laat dit koken tot bijna gaar.
Op het laatst kunnen de linzen en fijngesneden selderij erbij. Controleer nu de smaak.

Licht pureren met een staafmixer kan lekker zijn.
Serveren met brood. Turks brood is lekker en betaalbaar.