Volgende week gaan we in het weekend (19 en 20 maart) over naar ons nieuwe pand. Zo’n beetje alles wat paste, zit nu in dozen op rolcontainers. We gaan er dus vanuit dat het lekker efficiënt gaat. We kunnen echter nog wel wat meer hulp en gezelligheid gebruiken! Kom je ook? Geef het a.u.b. even door: link naar de wiki

Maar ik snap niks van dat wiki-gedoe! Dat kan, geen probleem. Stuur dan een mailtje naar info@hack42.nl en dan voegen wij je toe aan de lijst.

We hadden het al eerder over Instructables: je weet wel, die website vol met uitgevoerde projekten, en instrukties om ze zelf ook te maken. Een leuke plek om ideetjes op te doen en technieken te leren.

Bij Instructables hadden ze van juni tot september een leuke wedstrijd, bedoeld voor makerspaces. Er deden een heleboel groepen mee, de meeste uit de Verenigde Staten. Je kon allerlei gereedschap winnen. En op z’n minst kon je een mooi snijapparaat winnen, een Silhouette Portrait, als je groep minstens tien ‘featured’  Instructables bij elkaar kon tikken. Nou, dat moest ons toch ook lukken?

Net Sinterklaas!

En dat is ons ook inderdaad gelukt! Ons team bestond uit SA007, Jos, Duur, Mack, Bix, Stoneshop, Cooper en ik, en samen maakten we zestien Instructables, bijna allemaal werden ze ‘featured’! Daarom kregen we onlangs in een grote doos toegestuurd: stickers, T-shirts, en vooral een mooie glimmende Silhouette Portrait. Dat was feestelijk uitpakken natuurlijk.

Twee van deze Instructables wonnen ook nog een individuele prijs: namelijk Mega Guide to Macro Photography van Dvanzuijlekom en From blank keys to working keys without dismanteling the lock van Jos.

Ik zou bijna zeggen: alweer een succesvol, en gezamenlijk, Hack42-projekt!

Als beetje hackerspace of wat sommige liever ‘makerspace’ zouden willen noemen ben je niks zonder wat hoogwaardige productieapparatuur.

Hieronder vallen dingen als een vinylsnijder, naaimachine, 3d printer, soldeerapparatuur, en nog veel meer.
Deze lijst kan natuurlijk niet compleet worden zonder lasersnijder.

Een eerste stap werd gezet met ”Gadget’ welke vrijwel geheel van afval gebouwd was, maar helaas vermogen en precisie tekort komt om bruikbaar te zijn voor veel meer dan koekjes.

Een zoektocht, fysiek en vooral digitaal, was een tijdje redelijk vruchteloos tot BugBlue via Marktplaats in contact gekomen was met iemand die een originele laser uit China gekocht had, maar deze tot onze minuscule verrassing niet werkend kreeg en deze wegdeed voor een ‘prikkie’ waar we via lokale crowdsourcing budget voor hadden.

Zo vond ik mijzelf op een regenachtige dag ver in Limburg waar ik in ruil voor 400 euro een doos vol chinese tekens en piepschuim meekreeg.
Na een korte analyse bleek dat de inhoud van deze doos vooral bestond uit roestig schroot met ergens een laserbuis erin en afgevuld met evil electronica en een handleiding die zelf een engrish expert niet ontcijferd krijgt.

De keuze was duidelijk, dit ding gaat niet de buurt van een stopcontact komen voordat het grondig gesloopt gerenoveerd gehacked is.

Mijn persoonlijke mening is dat dit apparaat gebouwd is door een Chinees die in een poorly-xeroxed krantenartikel een foto van een lasercutter gezien heeft en dacht ‘mm, dat kan ik ook wel massaproduceren’.

Een kleine subset van de evilheid van dit apparaat:

• Geen beveiliging, helemaal niks, ding was niet eens geaard, al is dit volgens de handleiding makkelijk te doen met wat zoutoplossing, wat draad en een grondboor (Ja dat staat letterlijk in de handleiding).
• Grote gaten in de behuizing waardoor je braaf kan meekijken waar de laser aan het snijden is zonder dat er iets tussen je ogen en 40W onzichtbaar laserlicht zit.
• Een AC amperemeter voor het ‘laservermogen’ welke direct aan de AC input van het apparaat hing.
  De handleiding heeft hierover te zeggen dat je ‘m ‘ongeveer’ in de buurt van 0.8A moet hebben om te snijden, met genoeg variatie zodat ‘er gebeurt niks’ en ‘de laserbuis komt als scrapnel de behuizing uit’ beide acceptabel zijn.
  Normaal heeft een laser een DC mA meter op de hoogspanning.
• Koeling was op basis van geknakte dunne plastic slang, een niet-passend vijverpompje, een niet-meegestuurde emmer en de vermelding dat langer dan 10 minuten gebruiken een slecht idee is.
• De 230v bedrading had kwaliteiten als ‘fragiel’, ‘te kort’ en ‘onderbemeten’ en was vooral goed in kapot gaan op lichte aanraking.

Afijn, na een verdacht korte tijd slopen was de machine verlost van electronica, bedrading, een enkele 15w gloeilamp en wat andere restjes ‘afval’.

Over de loop van enkele maanden werd de machine langzaam voorzien van onderdelen die bruikbaarder en veiliger zijn, zoals:

• Een LAOS Open source laser controller, geen relatie met de vakantiebestemming naar mijn weten.
• Een heel erg groot gat in de zijkant, dat snel weer opgevuld werd met een radiator en een set ventilators.
• Een arsenaal aan nieuwe slangen, slangklemmen, en een dompelpomp.
• Een emmertje Wyco satésaus, essentieel om de koeling compleet te maken.
• Een nieuwe voeding voor de laagspanningsonderdelen.
• Een wat meer zinnige russische meter die het daadwerkelijke laservermogen weergeeft.
• Een noodknop, deurschakelaars en wat andere leuke features die je ogen heel houden.

Na wat gemail met een ebay-verkoper die liever het hele bedrag terugstort dan een niet 100% positieve beoordeling krijgt is daar tegen verzendkosten een 3-tal erg goede 2e hands CO2 laserbrillen aan toegevoegd.

En toen testen… Zoals de wijze woorden van David Jones gaan: ‘I hope your next project DOESN’T work!‘  EN BEDANKT HE :-).

Uiteindelijk success, we hebben licht, eh infrarood licht?, eh brand, eh en toen was er een papiertje stuk…

Nog enkele maanden later was er een bruikbare machine die afgesteld, gecalibreerd, opgepoetst en geventileerd was.

Ah, project klaar…
Maar een project is nooit klaar, je stopt alleen met het werken eraan.

Dus: UPGRADES!

Op basis van de problemen als ‘mijn project vliegt in de fik tijdens het snijden‘, ‘mijn project valt uit elkaar voor het snijden klaar is‘ en anderen als ‘waarom snijdt hij in de rechterbovenhoek 2 lijnen‘ en ‘hoeveel kostte dit snijden nou‘ zijn er aardig wat dingen aangepast.

Zo heeft JanBee een mooie spiegel gemaakt van een harddiskplatter voor vervanging van een die gebroken was.

Er is een mooi nieuw voorpaneel gesneden voor de machine waar ook een urenteller inzit waaraan je kan aflezen hoeveel lasertijd er gebruikt is.

Om te zorgen dat je project niet verbrandt is er een air-assist op gebouwd, die continue blaast op het deel waar je aan het snijden bent, wat een nettere snijlijn geeft en beginnende brandjes meteen uitblaast.
Deze is overigens gemaakt van een paar meter siliconenslang, wat hotglue, ducttape en een compressor van een afgedankte koelvries combi.

Ook is het bed nu voorzien van een honingraat zodat niet alles er direct doorheen valt.

Is de vervangende ledverlichting netter geplaatst voor beter licht.

Is er een relais ingezet zodat de ventilatie meestart met het aanzetten van de machine.

Zijn de eindstops vervangen door optische eindstops.

Zijn er softwareupdates geweest voor betere nauwkeurigheid.

Is de machine toegangkelijk gemaakt vanaf het normale spacenetwerk voor draadloos bedienen.

Op naar de volgende lasersnijder…?

Afgelopen voorjaar hoorden we via via dat er op de Enschedese campus een verzameling oude computers opgeslagen was die de eigenaars, Data Net Drienerlo (DND), graag kwijt wilden. Maar wel onder de voorwaarden dat het naar een goed tehuis ging en dat alles in een keer opgeruimd zou worden. Begin april is een afvaardiging van het museum ter plaatse gaan kijken en de verzameling bleek nog groter dan verwacht te zijn.

We troffen naast een grote voorraad documentatie, media en kabels (thick Ethernet anyone?), een drietal PDP-11’s, een aantal VAXen, een tweetal zware Silicon Graphics machines en een dikke IBM server. Daarnaast tientallen seriele terminals (Digital, HP, Lear-Ziegler), monitoren, toetsenborden, een vijftal HP 150’s en een aantal Silicon Graphics workstations van diverse pluimage. Naast deze, toch wel enigszins usual suspects, troffen we ook een Tektronix 4027A grafische kleurenterminal, een Apollo DN550 en een handvol Cadmus systeemkasten met inhoud aan.

Terminals

Kortom meer dan voldoende om eens over na te gaan denken. Helaas waren er ook twee grote nadelen. Ten eerste de lokatie, een kelder en kruipruimtes onder een flat op de Enschedese campus waardoor afvoer lastig zou worden en er een groot risico was op vochtproblemen (rot, roest, etc). Ten tweede dat het vanaf het begin duidelijk was dat er veel meer hardware in de kelder lag dan dat het voor Hack42 mogelijk was om onder te brengen en dat een groot deel van de hardware niet de moeite was om naar Arnhem te vervoeren.

Zaterdag 9 augustus leken de weergoden ons gunstig gezind en dus stonden we samen met de hulptroepen van DND al vroeg (voor studenten dan) op de campus om te beginnen met het leeghalen van de kelder. Nadat de BE-combi en de container van de oud-ijzerhandel hun plaats gevonden hadden konden we beginnen met de kelder leeg te halen. Dat betekende een vijftal zware computersystemen en veel documentatie (orange en grey wall) een korte trap op sjouwen. Zodra het keldergedeelte leeg was konden we een rollerbaan opbouwen om, zonder al teveel zware fysieke inspanning, de kruipruimtes leeg te halen.

Rond een uur of vijf stokte de stroom aan computers, monitors, terminals, printers en media vanuit de kelder en een uurtje later was de BE-combi vol, de container met oud-ijzer weg. Om een geslaagde dag te vieren en energie voor de terugweg te tanken zijn we met de hele ploeg naar een Chinees restaurant geweest.

De volgende dag hebben we de BE-combi uitgeladen en de buit beneden in de space opgeslagen. Inmiddels is van het gros van de hardware een entry in de administratie gemaakt en is vastgesteld of deze werkt of niet. De hardware verder uitsorteren en waar mogelijk werkend maken, laat staan de documentatie en media, zal nog maanden werk opleveren voor ons kleine team.

Op DND Exodus zijn meer foto’s en informatie te vinden.

Ja, maar nee, niet helemaal. De kogel is door het hoenderhok en we hebben inmiddels alle schaapjes gedempt. Hackerspace Hack42 mag voor minimaal een jaar in het KKN6 pand aan de Koningsweg 23a blijven! De zeecontainers die we in korte tijd hebben volgestouwd met alles wat geen ruimte-afval was, zijn inmiddels weer leeg en worden binnenkort weer afgevoerd. Een klein restpuntje is nog de totale verherinrichting van de hackerspace. Dit is een hoop werk, maar uiteindelijk betekent dit dat de space nog VEEL meer awesome wordt dan ie voorheen al was. Omdat we nu de ‘Lessons Learned’ uit de eerdere inrichting kunnen combineren met plannen die we al tijden hadden voor de nieuwe space, zal Hack42 v3.0 de allergaafste space (tot nu toe) gaan worden. Help je mee om dit te realiseren?

Als je nieuwsgierig bent hoe het uiteindelijk is geworden, kom dan 29 maart naar de Open Dag Nederlandse Hackerspaces. Hack42 doet gewoon mee natuurlijk. Business as usual en awesome².

Buiten de Open Dag zijn bezoekers altijd welkom als de space open is. Loop eens binnen tijdens de tweewekelijkse Meet & Greet sessies op dinsdagavond, kijk of er iets gaafs te doen is op de Kalender, meld je in het IRC kanaal, tweet ons, check de Facebook pagina of kom gewoon een keer langs als je ziet dat de space is geopend.

In de jaren 90 was de enige vorm van draadloze telefonie voor consumenten het CT2 netwerk, een voorloper van het nog steeds gebruikte DECT. Het netwerk werd gebruikt door zakenlieden en hipsters die konden bellen in de buurt van een Telepoint: een Greenpoint.  Deze Greenpoints waren te vinden in treinstations, tankstations en populaire gebieden in grote steden. Hier was het niet mogelijk om gebeld te worden: je kon er alleen mee bellen. Op het display stond wie contact met je zocht, middels de voorloper van SMS.

Historie

PTT, nu KPN, noemde dit netwerk binnen Nederland Kermit,  naar Kermit de kikker van de Muppets. Henson Inc. was het hier niet mee eens, zodat de merknaam werd omgedoopt naar Greenpoint met daarop Greenhoppers.  In 1996 hadden 60.000 mensen een Greenhopper, in 1999 waren dit er nog maar 20.000. Op 1 januari 1999 werd het netwerk uitgezet, GSM was inmiddels veel populairder: hiermee kon je zowel thuis als onderweg worden gebeld.

In het buitenland werd het CT2 netwerk aangeboden door andere telefoonbedrijven. De namen van deze netwerken waren Phonepoint, Callpoint, Rabbit, BiBop, City-Ruff en Pointer. Telefoons voor al deze netwerken waren meestal Motorola Silverlinks.

Kermit bij Hack42

Nu, 15 jaar nadat Kermit is uitgezet, kan je er weer mee bellen… bij Hack42. Je kan met de Kermit- en Greenhoppertoestellen bellen en gebeld worden in de space, via het lokale telefoonnetwerk in Hack42. Hiervoor is een telefoonboek beschikbaar. Het aanmelden van je Kermit staat hier uitgelegd. Het basisstation heeft als identifier 117A en kan maximaal 8 kermit-toestellen tegelijkertijd aan. Handleidingen en verregaande achtergrondinformatie zijn te vinden op de Greenpoint projectpagina.

Toekomst

Bij Hack42 draait een private Kermit netwerk, geen officieel Greenpoint. Vooralsnog. De volgende stap is wel een stuk ingrijpender. Dit omvat onder andere het aanbieden van een publiek netwerk waarop alle Kermit telefoons welkom zijn. Het moet ook semafoonberichten kunnen ontvangen. Een boel gedoe dus, wat mogelijk niet eens haalbaar… of wel via de VOX Cordless. To be continued?

Een poster-advertentie van de Kermit Greenpoint.

Met dank aan Sjors, Stitch en SA007.

Afgelopen week kregen we een mooi foldertje van IBM in handen: met videospeler genaamd Video-In-Print van het bedrijf Americhip. Openklappen en de video begint te spelen. “Let’s build a smarter planet.”, zegt de folder… Cookiemonster en Stitch besloten om dat te gaan doen.

Lukt het ons om eigen video’s te kunnen afspelen?

Als je ‘m openklapt zie je dit:

Uit elkaar halen

Wat zit er tussen de laagjes karton van de folder? Een boel elektronica: knoppen, een beeldscherm en… een mini USB poort.

Op de foto zie je een rij knoppen, speaker, batterij, en display met controller. De USB kabel is al aangesloten.

USB bestandssysteem

Die USB poort kan je ook benaderen vanaf de achterkant van de folder: erg makkelijk. Laten we ‘m aan Windows hangen. Het display toont een batterij die oplaad: er zit natuurlijk een accu in de folder. Als je achter elkaar op de knoppen drukt, van boven naar beneden, switcht het apparaat naar USB modus. We dachten in de eerste instantie dat dit automatisch ging. Easy as 1-2-3.

Onder Windows / Linux verschijnt een verwisselbare schijf met een aantal videobestanden.

C:.
│   0.avi
│
├───PLAYLIST
│       allplay.1
│       dirplay.1
│       nowplay.0
│       nowplay.2
│
└───VIDEO
        1.avi
        2.avi
        3.avi
        4.avi
        5.avi

Laten we ‘m ook aan Linux hangen en kijken wat dmesg erover heeft te zeggen:

Bus 002 Device 029: ID 10d6:1101 Actions Semiconductor Co., Ltd D-Wave 2GB MP4 Player / AK1025 MP3/MP4 Player

(Protip: Zoek er eens naar op je favoriete zoekmachine, zitten wat leuke resultaten tussen.)

Video specificaties

Als we andere video’s willen afspelen moeten we eerst weten wat de specificaties zijn van de huidige video’s. Dat is alsvolgt:

Cookiemonster en IBM

IBM heeft in de jaren 1967 een reclamevideo gemaakt met cookiemonster genaamd “Coffee Break Machine“. Laten we dit als voorbeeld nemen. We downloaden deze video met een van de betere YouTube-downloaders van dit moment.

Nu begint het echte werk: omzetten van de video naar een geschikt formaat.

Converteren

Video-conversie onder Windows kan beter, namelijk op Linux. We hebben een aantal softwarepakketten voor Windows geprobeerd maar kwamen nergens op uit. Ook de conversieservice van Americhip zelf laten we voor wat het is. Na een aantal pogingen was de conversie perfect middels ffmpeg en het volgende commando:

ffmpeg -i 'Cookie Monster for IBM.mp4' -r 25 -c:v libxvid -vf scale=320:240 -c:a libmp3lame -af volume=0.2 'cookiemonster.avi'

Ofwel:

ffmpeg -i <inputfile> -r 25 -c:v libxvid -vf scale=320:240 -c:a libmp3lame -af volume=0.2 <outputfile>

• -i <inputfile> pad naar het originele bestand
  
• -r 25 framerate van 25 fps
• -c:v libxvid Codec voor Video, dit moet libxvid zijn, de interne ffmpeg xvid codec werkt half
• -vf scale=320:240 de grootte van de video terugschalen
• -c:a libmp3lame Codec voor Audio, dit moet een mp3 codec zijn zoals Lame
• -af volume=0.2 Afregeling voor het volume, het filmpje is nogal schel
• <outputfile> pad naar het bestand dat je wil schrijven

Filmpjes vervangen

Nu we ons correct omgezette filmpje hebben, is het een kwestie van het originele filmbestand vervangen door het nieuwe filmpje. De firmware is hierin erg flexibel, we hebben het volgende gezien:

• Bij het opstarten worden de eerste 5 filmpjes geselecteerd die het juiste formaat hebben.
• Deze worden in een playlist gezet (meestal in volgorde van uploaden, maar soms op onnavolgbare wijze anders).
• Filmpjes hoeven niet 0.avi of 1.avi te heten: je kan het ook bijvoorbeeld cookiemonster.avi noemen.
• Je hoeft geen playlists aan te passen: het apparaat werkt de playlist bij tijdens het opstarten.

Nu de filmpjes er op staan haal je de USB uit de computer en sla je de folder dicht. Na het opstarten zie je de video!

Van wat meer afstand:

We hebben een aantal verschillende filmpjes geprobeerd. Als je de folder op dit moment openklapt krijg je een video van het Hack42 museum. Andere video’s zijn: Rickroll, Nyancat, Manamana, Yuki Yuki Yuki!! en Cookiemonster for IBM.

Terugblikken

De techniek in de folder stamt uit 2009. Op internet is er weinig documentatie te vinden over de Video-in-Print van Americhip, maar het blijkt erg makkelijk om zelf video’s erop te zetten. De grootste uitdaging zit in het maken van het exact juiste videoformaat, andere formaten hebben we geprobeerd maar zonder succes.

We hebben dankzij deze IBM folder een stukje bijgedragen aan een “smarter planet”: je weet nu hoe je er zelf video’s op zet.

Wat betreft hardware zijn we onder de indruk dat het apparaat hogere bitrates ondersteund, het beeld is vloeiend en de videoplayer crasht niet (snel) uit zichzelf. Wil je een crash zien? Doe dan snel de folder open en dicht.

Tenslotte: het maken van een playlist op het apparaat is niet geheel voorspelbaar. In de meeste gevallen bepaalt de uploadvolgorde de volgorde van de playlist, maar in sommige gevallen lijkt er iets anders te gebeuren. We zijn er na veel puzzelen nog niet achter wat er precies gebeurt en wat dan eigenlijk de volgorde bepaalt (aanmaakdatum, bestandsnaam, sub-bestandsnaam, aanpasdatum, grootte, …).

Let’s build a smarter planet: spread more hackable flyers!

Een miniatuurprojekt.

Omdat ik geneigd ben tot sentimentaliteit, droeg ik mijn OHMbandjes nog steeds. Dat wordt onhandig; ze hangen in je eten, vroeg of laat haal je ze er dus af, en dan raken ze zoek, en je ziet ze nooit meer.

Ik wilde er iets meer mee doen. Omdat ik behalve een witte bezoekersband ook een zwarte orgaband had, kon ik een mooi afwisselend zebrapadpatroon maken in een band van vier bandjes breed. Een beetje vilt had ik nog wel, dat voelt lekker zacht; klittenband was in de space te vinden. De band moet tenslotte ook af kunnen ditmaal.

Band of Infinite Authority

Met de naaimachine in de space bleek ik wel vriendjes te kunnen worden. Mijn skills op dat gebied zijn niet indrukwekkend, maar afdoende om iets stevigs te maken.

De open plekken, ontstaan doordat er net niet genoeg materiaal was om het vilt te bedekken, bleken precies plaats te bieden aan de aluminium clipjes waarmee de bandjes hadden vastgezeten. Ditmaal had ik mijn rommel wel opgeruimd, en als beloning mocht ik de vuilnisbak omkeren om ze terug te vinden. Maar door zo’n detail laat een beetje ”maker’s high’‘ zich niet temperen.

Het eindresultaat is naar mijn zin en kan op de afterparty gebruikt worden om OHMo’s de ogen uit te steken.

Wij van Hack42 vragen graag uw aandacht voor het volgende.

Onlangs werd van het erf van een woning in Zevenaar een BBQ ontvreemd. Het betreft hier een originele WTFBBQ, bekend van internet. Deze BBQ kreeg meer dan 10.000 views op Instructables. Er zijn voor zover bekend maar twee exemplaren vervaardigd; het ontvreemde exemplaar is het model LVT-DeLuxe, in de tweepersoonsuitvoering met de kleinere bakken, ambachtelijk gefabriceerd uit een origineel niet-gewafeld aanrechtblad van een Piet Zwartkeuken van Bruynzeel.

Ook de diverse roosters en accessoires van de BBQ zijn verdwenen, alsmede twee klaptafeltjes. Van de dader(s) ontbreekt vooralsnog ieder spoor. De politie tast volledig in het duister.

WTF. Zegt u dat wel.

Het is duidelijk dat we hier te maken hebben met een lafhartig misdrijf. Iedere aanwijzing die kan leiden tot het terugvinden van de vermiste BBQ, het aanhouden van de dader(s), of het verwerven van een geschikt aanrechtblad (dubbele spoelbak in het midden, bij voorkeur glad en zo dik mogelijk RVS) voor het maken van een opvolger is dan ook buitengemeen welkom. Uw reacties worden discreet behandeld.

Wij danken u voor uw aandacht.

De WTFBBQ in gelukkiger tijden.

Een gastblogje van Kristel.

Ingrediënten:

1 bouwvakkershelm naar keuze
Fijn schuurpapier
Wasbenzine
Keukenrol
Watervaste zwarte stift
Lijmpistool met smeltlijm
Naar keuze: tandwieltjes of andere attributen
Spuitbus zwarte verf
Spuitbus oranje verf
Spuitbus gouden verf
Verfbakje met roller
Labjas (of kleding die vies mag worden)
Naar keuze: mondkapje
Een emmer inspiratie
Een lepel meligheid

Helm, geschuurd

Helm met smeltlijm en zwarte/oranje verf

Bereidingswijze

Neem de helm, haal daar het binnenstuk uit.
Schuur de helm volledig, ook de onderkant van de klep.
Maak de helm schoon met keukenrol en wasbenzine.
Teken op de helm met watervaste stift de patronen die je op de helm wilt hebben.
Met de smeltlijm ga je over de lijnen heen van je patronen, zodat deze meer naar voren komen [zoals lasnaden].
Maak je gebruik van tandwieltjes e.d.? Dan is het nu het juiste moment om deze er ook op te plakken.
Pak de spuitbus met zwarte verf en spuit de helm geheel zwart, ook de gehele binnenkant.
Let goed op hoekjes en randjes wanneer je er dingen opgeplakt hebt.
De helm moet helemaal bedekt zijn met zwarte verf.
Tijd voor een kop koffie of thee, want je helm moet drogen.
Zodra je helm opgedroogd is, pak je de spuitbus met oranje verf.
Spuit dit vanaf een afstand op je helm, GEEN dekkende laag.
Ook dit moet weer even drogen.
Als laatste pak je een verfrollertje en de spuitbus met goudkleur verf.
Spuit wat verf op het rollertje en ga hiermee over de helm. Niet drukken, maar met zachte en vloeiende bewegingen.

Tadaa!! Je helm is klaar en heeft een mooie bronzen look!

Goudverf wordt zachtjes gerold

De helm is klaar!

A controversial project that currently pops up all over the Internet: that’s Orville, the Catcopter. Orville is a quadrocopter with the skin of a cat, he was conceived and built by the artist Bart Jansen, who, when his beloved cat died after a traffic accident, decided to give him a second life. In this second life Orville can do what he could never do in the first: take to the air, chasing after the birds.
For the technical side of the project, he had the support of a participant of Hack42: Ardinges. We asked him a few questions to get some more insight into the background of the project.

Orville in flight

Pictured from left to right: Ardinges, Orville, Bart Jansen.
Photo: Cris Toala Olivares / Reuters, with kind permission, thank you!

Ardinges, you’ve worked on the project by Bart Janssen: Orville the Catcopter. What was your contribution?

I am responsible for the technology. Because I’ve been working with radiographic helicopters for a few years now (not toys, but seriously high power stuff) I was asked by Bart to participate in this project.
Without thinking twice, I said yes.

Bart built the Orvillecopter, I then got him adjusted and calibrated. But when at last the skin of Orville was fitted over the polyester body, the Orvillecopter was too heavy to be able to lift its own weight, and he could not really fly.

We then ordered new electronics in Hong Kong (based on my recommendations). These I fitted in, soldered, adjusted etc., set the gyroscopes and soon initial test flights were made, as can be seen on Youtube and other world media. Roughly speaking, this modification amounts to a doubling of power and better stabilization electronics.

Since flying with the Orvillecopter proved quite difficult, and I get along well with RC helicopters, I’m also so far the pilot of the Orvillecopter. A special experience.

How did the collaboration with the creator of the project, the artist Bart Jansen, go?

We get along well together and we’re on the same page. Not hindered by dogmas or subjective judgments. In recent weeks we’ve also been acting as a duo in the media. This, too, is a very nice experience!
So together we laugh a lot.

What was the biggest challenge that you came across durubg the project, and how did you overcome it?

The biggest challenge was to get Orville to fly well, despite his relatively high weight for a quadcopter, and his asymmetric mass.
First, good preconditions needed to be set up; after that the electronics could be ordered. Eventually I was able to retain the original engines, and simply pumped more power into them by increasing the voltage (from 12V to 16V), and by fitting heavier controls (from 17A to 30A per motor) for the engines.

The project has, besides a technical side, certainly an emotional one too.
How do you look at that? You own a cat. Have you ever found it hard?

No. Orville has led a good life, and has been killed in a collision with a, probably ugly Japanese, car. Bart had already decided after a period of mourning that Orville had to get a second life. I loved the idea, though I must admit that for my own cat I probably would not want this. I consider the Orvillecopter not to be living, dead or morbid, but as a piece of technology with a cat leather skin.
In other words: with someone else’s cat, to which I have no emotional attachment, I don’t find it troublesome.

What would you say to people who oppose to the project on emotional grounds?

Look at yourself. You wear leather shoes, are sitting on a leather couch and eat meat, without even wondering if the cow or pig in question has had a good life.

Orville has had a wonderful life, and always wanted to chase the birds and to fly, and this we have achieved. The Orvillecopter was created out of love.

Een controversieel project dat momenteel overal op het internet opduikt: dat is Orville, de Catcopter. Orville is een quadrocopter met de huid van een kat; hij is bedacht en gebouwd door de kunstenaar Bart Jansen, die toen zijn geliefde kat stierf na een aanrijding, besloot hem een tweede leven te geven. In dit tweede leven kan Orville doen wat hij in het eerste niet kon: de lucht in, achter de vogels aan.
Voor de technische kant van het project kreeg hij ondersteuning van een Hack42-deelnemer: Ardinges. We hebben hem een paar vragen gesteld om wat meer inzicht te krijgen in de achtergrond van het project.

Orville in de vlucht

Op de foto, van links naar rechts: Ardinges, Orville, Bart Jansen.
Foto: Cris Toala Olivares / Reuters, met toestemming, waarvoor dank

Ardinges, je hebt meegewerkt aan het project van Bart Janssen: Orville de Catcopter. Waaruit bestond jouw bijdrage?

Ik ben verantwoordelijk voor de techniek. Omdat ik al een paar jaar bezig ben met radiografische helikopters (géén kinderspeelgoed, maar serieus hoog vermogen-spul) werd ik door Bart gevraagd mee te doen aan dit project.
Zonder enige twijfel heb ik hierop ja gezegd.

Bart heeft de Orvillecopter gebouwd, ik heb hem in eerste instantie
afgesteld en ingeregeld. Echter toen op het laatst de huid van Orville over de polyester body ging werd de Orvillecopter te zwaar om zijn eigen gewicht goed te kunnen tillen, en kon hij niet echt meer vliegen.

We hebben toen in Hongkong nieuwe elektronica besteld (op mijn advies). Deze heb ik er in gemonteerd, gesoldeerd, afgeregeld, de gyroscopen etc. ingesteld en er zijn eerste proefvluchten gemaakt zoals die inmiddels al op Youtube en andere wereldmedia bekend zijn. Grofweg komt deze modificatie neer op een verdubbeling van het vermogen en betere stabilisatie-elektronica.

Omdat het vliegen met de Orvillecopter vrij lastig is, en ik goed overweg kan met RC helikopters, ben ik ook tot nog toe de piloot van de Orvillecopter. Een bijzondere ervaring.

Hoe verliep de samenwerking met de bedenker van het project, de kunstenaar Bart Jansen?

We kunnen het goed vinden samen en zitten op één lijn. Niet gehinderd door dogma’s of subjectieve oordelen. De afgelopen weken treden we dan ook als duo op in de media. Ook dit is een erg leuke evaring! We lachen samen dan ook heel wat af.

Wat was de grootste uitdaging waar je tijdens het werk tegenaan liep en hoe ben je daar overheen gekomen?

De grootste uitdaging was Orville goed aan het vliegen te krijgen, ondanks zijn relatief hoge gewicht voor een quadcopter en de asymmetrische massa.
Hiervoor moesten eerst goede randvoorwaarden opgesteld worden waarna de juiste elektronica besteld kon worden. Uiteindelijk kon ik de originele motoren behouden en er simpelweg meer vermogen in pompen door het voltage te verhogen (van 12V naar 16V), en zwaardere regelaars (van 17A naar 30A per motor) voor de motoren in te bouwen.

Het project heeft, naast een technische kant, ook zeker een emotionele.
Hoe kijk jij daar tegenaan? Je hebt zelf een kat. Heb je er ooit moeite mee gehad?

Neen. Orville heeft een mooi leven gehad en is door een aanvaring met een, hoogstwaarschijnlijk lelijke Japanse, auto om het leven gekomen. Bart had al besloten na een periode van rouw dat Orville een tweede leven moest krijgen. Ik vond het een prachtig idee al moet ik bekennen dat ik het met mijn eigen kat waarschijnlijk niet zou willen. Ik beschouw de Orvillecopter dan ook niet als levend, dood of morbide, maar als een stuk techniek met een
kattenleren huid. Ofwel: met andermans kat, waarmee ik geen emotionele binding heb, heb ik er geen moeite mee.

Wat zou je willen zeggen tegen mensen die op emotionele gronden bezwaar maken tegen het project?

Kijk naar jezelf. Je draagt leren schoenen, zit op een leren bank en eet vlees zonder je ook maar af te vragen of de koe of varken in kwestie wel een goed leven heeft gehad.

Orville heeft een prachtig leven gehad, wilde altijd al achter de vogeltjes aan vliegen, en dit hebben wij verwezenlijkt. De Orvillecopter is uit liefde gemaakt.

WitchDoc leest de reactie voor

Samenvatting deel I:
We hebben verschillende merken Café Noir koekjes gekocht om te voorzien van het Hack42 logo met onze 2D Laser. Die van Verkade vielen tegen door oneffenheden in het glazuur. In Deel I van dit dossier hebben we een klachtenbrief geschreven.

Het vervolg:
Tijdens de metameet van 17 april hebben we de doos van Verkade opengemaakt. De reactie van Verkade was bijzonder teleurstellend. Het lijkt erop dat De Meisjes onze brief nauwelijks hebben gelezen en hun standaardreactie op klachten hebben verzonden om ons zoet te houden en de kwestie af te doen. Problemen met de kwaliteit van het glazuur en de hechting daarvan aan het biscuit lijken aan de orde van de dag. Dit verklaart mogelijk de strekking van hun brief, die nauwelijks gerelateerd is aan onze klacht c.q. bezorgdheid.

Samen met de brief ontvingen wij een doos met twee verpakkingen koekjes; de beruchte Café Noir Original en Ruitertje Oud Hollandse specerijen. De tweede laat zich overigens totaal niet laseren. Desondanks hebben beide soorten koekjes CookieMonster‘s Seal of Approval. Het verzoeningsoffer in de vorm van deze koekjes werd uiteraard op prijs gesteld, maar het ging ons voornamelijk om een leuke reactie op onze ludiek bedoelde klachtenbrief. Helaas.

Onze klachtenbrief en de reactie van Verkade daarop hebben een plekje gekregen in de lounge, aan onze Wall of Fail. Kom gerust eens langs om te kijken of vraag om een demonstratie van de manier waarop wij koekjes bruut mishandelen.

Hack42 logo in Café Noir koekje

Ambachtelijke Hack42 Koffiekoekjes

Vervolgens sta je voor de moeilijke keuze; wat ga je als eerste vandaliseren voorzien van het Hack42 logo? Koekjes natuurlijk! Omdat je voor een oerhollands kwaliteitsproduct wilt gaan, koop je Verkade Café Noir Original koekjes. Omdat je niet van half werk houdt, koop je in bulk in. Je opent de verpakking en wilt direct aan de slag, MAAR…de koekjes zijn niet mooi vlak?! Sterker nog, er zit een behoorlijk verschil in de dikte van het glazuur over het gehele koekje, waardoor de laser focus problemen krijgt en de gravure mislukt. Het is er niet eentje, alle koekjes in het pak zijn op dezelfde wijze gruwelijk misvormd. Je opent een tweede verpakking, zelfde verhaal. Je wordt zenuwachtig terwijl je een derde verpakking opent; idem dito. The horror, the horror. Je wereld stort in elkaar. Wat. Ga. Je. Doen?

Koekjes mishandelen met BugBlue

Je schrijft een klachtenbrief naar Verkade natuurlijk! Koekjes die je niet eens met een laser kan bewerken?! Belachelijk! Zeker wanneer je erachter komt dat de Albert Heijn huismerk Café Noir koekjes kwalitatief veel beter zijn en de laser totaal geen problemen heeft met deze koekjes. Als bewijs stuur je er een paar mee samen met de brief en natuurlijk nog wat Hack42 promotiemateriaal. Dat zal ze leren!

Een machine die zichzelf bezighoudt: dat is de ambtenarensimulator van WitchDoc.

Film: Ytrog.

Uit de documentatie:
“Het prototype van deze simulatiemachine omvat vier departementen die samenspel uitbeelden. Ieder departement heeft een aantal activiteiten en processen. Wanneer een departement informatie nodig heeft van een andere partij (ofwel een uitlevering wil doen) zal het een commissie samenstellen en op pad sturen. Er bestaat een kans dat de commissie tijdens haar werk een afhankelijkheid tegenkomt van een ander departement. Deze afhankelijkheid zal worden opgelost door de juiste informatie op te vragen bij het andere departement. Deze aanvraag zal volgens het proces of via toepasselijk escalatie-niveau / stuurmechanisme zo spoedig mogelijk worden behandeld.“

Ettelijke verhuisbusjesladingen meuk

Een passend grote ruimte waaraan wat infrastructurele aanpassingen gedaan moeten worden.

Drie maanden waarin de aanpassingen uitgevoerd worden, en de rest van de meuk ligt te sudderen.

Een datum van een heropeningsfeest.

Het besef dat er drie dagen voor het heropeningsfeest de meuk nog steeds ligt te sudderen.

De door dit besef losgeslagen activiteit, toegepast op de lading meuk.

En verder:

barbeques, genodigden, spul voor in, op en bij de barbeques, spul voor daar weer op, bijbehorende vloeistoffen, een toespraak van Brenno, muziek, een loeiende kachel en een intensief gebruikt retrogamelab.

(volgens mij ben ik nog een hoop vergeten, maar zo gaat dat met feesten)

Oplettende lezertjes hebben het misschien al gezien: er staat een nieuw item in het menu bovenaan deze pagina.  Namelijk ‘Stats’.

Wat houdt dat in? Nou, statistieken natuurlijk. Ze geven verschillende aspecten weer van het reilen en zeilen van de space: zo zie je het stroomverbruik en het temperatuurverloop.
Dat laatste is nogal belangrijk voor ons, omdat onze space verwarmd wordt met een houtkachel, zoals je hebt kunnen lezen in deze blogpost. Het wordt dan ook nauwkeurig bijgehouden: per kwartier, per 2,5 uur, per 24 uur en per week, maand en jaar.

Wat je niet meteen ziet is dat ook de openingstijden van de Space zichtbaar zijn: op de temperatuurgrafieken zijn ze te herkennen aan een groene achtergrond.

Is dat alles? Nou, nee. Momenteel wordt er gewerkt aan het uitlezen en weergeven van de temperatuur in alle belangrijke ruimtes afzonderlijk.
En misschien verzinnen we nog wel andere dingen om te meten en bij te houden. Het verloop van de voorraad mate bijvoorbeeld. Hoeveel er door de gangen gelopen wordt, of het dataverkeer over onze WiFi. Of de aantallen van de verschillende soorten tostis in onze vriezer.

Waarom doen we dat? Heel simpel… omdat het kan!

Blokje van de RevSpace heeft zojuist een Wiki Foto Upload App gemaakt voor Hack42! Om deze te gebruiken heb je een Hack42 Wiki account nodig. Met dit account kunnen foto’s naar de wiki worden verstuurd.

Meer informatie over de applicatie staat op de wiki. Deel je foto’s!

Ondanks dat de zuurkast nog niet af is, zijn we al begonnen met de eerste bio-hacks. Na wederom een geslaagde avond koken en samen eten werd blijkbaar besloten om met de restanten aan de slag te gaan.

Dit project is met succes afgerond. Er is in een zeer korte tijd een stabiele kolonie van intelligent leven ontstaan. In de dampen die van de pan afkwamen zijn onder andere nieuwe elementen, sneller-dan-het-licht-neutrinos en mogelijk zelfs Higgs Boson-deeltjes waargenomen.

Het project op zijn hoogtepunt.

Het eerste bio-hackproject op zijn hoogtepunt.

Gekleed in een Hazmat-pak heeft een dappere vrijwilliger het project op vakkundige wijze ontmanteld. De verschillende stoffen zijn van elkaar gescheiden: de ontstane giftige stoffen zijn naar een depot gebracht, de radioactieve delen zijn in een ondergrondse bunker – toch handig, zo’n voormalig-militair-terrein – opgeslagen, en de maïskorrels konden nog gewoon bij het GFT-afval.

Project afgerond, nu weer verder.

En weer klaar voor volgende experimenten.

 

Meer over dit Biologische Experiment in een volgende post.

Dit jaar heb ik geen kerstballen gekocht. Ook degene die ik al had bleven in de doos zitten. Ik heb alleen de lichtjes eruit gehaald, en verder heb ik mijn kerstboom versierd met onderdelen en componenten.
Zo ziet hij eruit:

Geeky tree bij avond

Geeky tree bij daglicht

Foto’s maken van een kerstboom is Moeilijk. Of ze zijn sfeervol, en dan zie je eigenlijk niet wat er in de boom zit, of ze zien er niet uit, maar dan kunnen ze duidelijker zijn. Daarom ook een foto bij daglicht.

Je ziet: lang niet zo mooi. Maar wel duidelijker.

Wat zijn al die ronde dingen?
De grootste zijn CDs die heel even in de magnetron zijn geweest, ze krijgen daardoor een prachtig craquelee-effect.
De kleinere, in brons- of zilverkleur, zijn harddisk-platters. Er zijn glazen en metalen versies van; de glazen spiegelen prachtig, maar je kunt ze niet buigen en ook boren is riskant. De metalen zijn veel handelbaarder: je kunt erin boren, en ze buigen met een tangetje. Door de rand te verbuigen op regelmatige afstanden geef je ze een sierlijk effect.

Er zijn ook nog ventilatorroosters, die op onderzetters lijken; meestal verchroomd, soms goudkleurig. Ze zijn heel leuk om mee te werken omdat ze lusjes hebben waar je weer andere dingen aan kunt hangen.

En wat nog meer?
Je ziet ook puntige dingen in zilver- en koperkleur. Dat zijn leeskoppen uit oude harddisks. De ster in de top van de boom is gemaakt van zes ervan.
Er zijn ook blinkende cylindertjes, de meeste zijn blauw; dat zijn condensatoren.

Ik heb ook de metalen ringen gebruikt die je tussen de verschillende platters van een harddisk vindt. En een paar koperen spoeltjes uit voedingen. En nog van alles dat er mooi uitzag en toevallig in de buurt was.

Om alles aan elkaar te binden en op te hangen gebruikte ik dik buigbaar koperdraad, in feite gestript installatiedraad. Het blinkt mooi en het is makkelijk om mee te werken.

Dus dit is hem dan… mijn geeky tree. Ik heb er met veel plezier aan gewerkt.  Ik heb het gedaan als #42-project en er ook een kleine workshop van gemaakt.  In de space vind je een paar van de resultaten hiervan aan een kleine kerstboom in de lounge.

Hopelijk brengt dit ook andere mensen op leuke ideeën.

Hoe verwarm je een grote hackerspace die niet op het aardgasnet aangesloten zit, zonder gebruik te maken van dure zaken als electriciteit, huisbrandolie of (in tanks aangevoerd) gas? Dat was de uitdaging waarvoor we ons geplaatst zagen toen we ja zeiden tegen de huidige Space.

Het is altijd nuttig om te kijken hoe een ander het doet. Elders op het terrein worden houtkachels gebruikt. Dat leek een valide optie, maar je wilt wel meer dan één ruimte verwarmen. Laat het nou mogelijk blijken om een houtkachel met warmtewisselaar aan te schaffen, die aangesloten kan worden op bestaande radiatoren.

Dankzij onze Marktplaats-fu en een korte expeditie naar de woeste binnenlanden van Ede was die wonderbaarlijke kachel al snel, en voor een redelijk bedrag, in ons bezit. In onze lounge stond een blinkend exemplaar van het merk Prity te pronken. De volgende stap was het aansluiten op het CVsyteem, en het aanbrengen van belangrijke zaken als expansievat, pomp en regelaar.
Gelukkig heeft onze penningmeester niet alleen maar verstand van facturen. Hij zette een schitterend systeem in elkaar dat de circulatie afregelt aan de hand van de temperatuur van het water: naarmate er heter gestookt wordt, gaat er meer warmte naar de bibiotheek, gaming room, lezingzaal en de labs.

Mooi blikken bord in onze Lounge. Foto van dvanzuijlekom.

Natuurlijk heeft een kachel ook een schoorsteen nodig. Er werd een raam verwijderd om dat mogelijk te maken. De schoorsteenpijp is dubbelwandig en reikt tot aan het dak van het pand.

Dan heb je nog hout nodig. Dit komt uit allerlei bronnen, als het maar goedkoop is. Onze kachel lust alle soorten ongeverfd hout, maar heeft een voorkeur voor stevige balkjes. Het Azobe dat afkomstig is van de beschoeiing van het Jachtslot St. Hubertus, en dat wordt aangevoerd via de terreinbeheerder, en met onze hulp gesorteerd, gezaagd en gekloofd, smaakt hem bijzonder goed. Er ligt inmiddels een mooie houtstapel tegen onze gevel.
Ongeverfd hout blijft welkom, want de winter is nog lang. Houd containers en bouwplaatsen in je buurt in de gaten.

Tenslotte behoeft dit project ook nog monitoring… alleen al omdat het kan. Je kunt de warmteontwikkeling in het CVsysteem online volgen.

Al met al hebben er heel wat Hack42-deelnemers bijgedragen aan dit mooie project. De kachel is nu het warm kloppend hart van onze Space.  En we hopen er nog heel lang plezier van te hebben.

Hack42 huisvest een OBCZ. Dat betekent een Officiële BookCrossing Zone. En BookCrossing is een internationaal project voor het trackable maken en verspreiden van boeken. En een boek is een stapel prints met een verlijmde of genaaide rug en een stevige omslag.

Boeken die je zelf niet meer zo nodig in de kast hoeft te hebben, kun je via de website van BookCrossing voorzien van een uniek nummer (BCID). Dat nummer schrijf je in het boek, voorzien van wat uitleg (stickers en stempels zijn handig). Daarna ga je het boek vrijlaten, bijvoorbeeld door het weg te geven of ergens achter te laten. Dat kan overal, maar er zijn ook vaste vrijlaatplekken. En de boekenplank van Hack42 is zo’n plek.

De plank is te vinden naast de deur, direct rechts als je via de voordeur de space binnenkomt, en staat vol met boeken. Die mag je ter plekke lezen, maar zeker ook meenemen. Yay free stuff!

Als je zo’n boek vindt of meeneemt, kun je op de BookCrossing website melden dat je het boek hebt, en na het lezen kun je vertellen wat je er van vond. Daarna mag het boek natuurlijk weer verder de wijde wereld in.

Doe mee

Dit project schreeuwt om publieksparticipatie. Hoe kun je meedoen?

• Zoek een boek uit op de boekenplank, neem het mee, meld het, lees het, geef het door.
  • Het boek hoeft niet weer terug te komen in OBCZ-Hack42, het mag overal heen.

• Breng een boek mee (voorlopig staat de plank vol, maar voorraad is handig), schrijf het in op de BookCrossing website, plak er een etiket in en een sticker op, en zet het op de plank.
  • Om boeken te registreren is een BookCrossing-account nodig. Dat kost niets.
  • Wil je geen eigen account, gebruik dan het Hack42 account. In de Space komt staat een doosje met etiketten en stickers, en daarin zitten ook de inloggegevens van OBCZ-Hack42.

Cool! Hackaday.com heeft een stukje geplaatst over onze spacestateswitch. Kudo’s aan WitchDoc voor het idee de switch in te sturen naar hackaday.com.

De SpaceStateSwitch schakelt de space “aan” of “uit” en is gekoppeld aan de website, twitter en irc. Hiermee signaleren we onze deelnemers wanneer er anderen in de ruimte aanwezig zijn en het dus tijd is om te komen spelen.

De schakelaar koppelt de tx en rx van een ongebruikte netwerkpoort van een accesspoint. Hierop draait een script die de netwerkpoort 1x per minuut checkt. Indien de poort van status veranderd onderneemt het script actie door te twitteren. Meer technische achtergrondinformatie is te vinden op onze wiki.

Zoals eerder al geschreven heeft Hack42 een overeenkomst gesloten met het Slak, wat inhoudt dat we vanaf begin februari de beschikking hebben over een ruimte van 200 m2 in een pand aan de Broekstraat 18 in Arnhem. Natuurlijk zijn we meteen begonnen met indelen, verbouwen, inrichten en verfraaien.

De ruimte is inmiddels ingedeeld in een bankenzaal voor presentaties, een zithoek met bar, drie werkplaatsen en een opslagruimte. Verder zal onze museumcollectie er een plek vinden, en mogelijk ook een studio voor geluidbewerking en het maken van radio.

We hopen deze ruimte nog lang te kunnen benutten en we zullen de ingebruikname luister bijzetten met een knallend openingsfeest op zaterdag 26 Februari.

Kom eens langs om te kijken! Je bent van harte welkom. Check spacestate om te weten of de space open is. Neem je liever een digitaal kijkje? Check dan onze gallery!

Gisteravond was het dan zo ver: de eerste Metameet in onze eigen space! De meeting was drukbezocht, alle bankjes in de lezingzaal waren bezet.  Het bestuur nam plaats op het nieuwe podium en de meeting kon beginnen.

Aan de orde kwamen onder andere: de stand van zaken met betrekking tot financiën en deelnemeraantal, plannen voor onze deelname aan HackSquare en voor een knallend openingsfeest, en een pas ontworden poster om onszelf in beeld te brengen bij mogelijke geinteresseerden.

Er was genoeg om over te praten, maar er bleef gelukkig ook tijd over om kennis te maken en te praten met oude en nieuwe vrienden. En natuurlijk was er genoeg Club Mate voorhanden om de kelen te smeren.

Nog tijdens de avond meldden zich twee nieuwe deelnemers aan. Als het zo doorgaat, gaat Hack42 een mooie en creatieve toekomst tegemoet.